Jak się popłakać?

Spędziłam ostatnio 2 dni na planie, grając dramatyczną rolę co wiązało się z płaczem w co drugiej scenie. W szkole nie byłam jedną z aktorek, które chwaliły się, że płaczą na zawołanie, niemniej w ramach grania scen nie mam z tym kłopotu. I tak też było pierwszego dnia, duży płacz, mały płacz w każdym dublu. Kłopot zaczął się robić pod koniec drugiego dnia, kiedy pokłady łez zaczęły się wyczerpywać 😉

Co działa najlepiej na mnie?

Zgodnie z techniką aktorską The Method Acting bazuje często na swoich własnych bólach, podkładając je do danej sceny. Mam swoją listę takich tematów, które są dla mnie trudne z własnego życia: choroba, wspomnienia ze szpitala, śmierć dziadka, tęsknota za Babcią itp. Często młodzi aktorzy/dzieci tak grają, że reżyser każe im pomyśleć o tym przysłowiowym zdechłym chomiku 😉 Czyli grając scenę tuż przed lub w trakcie mogę się skupić na danym, trudnym temacie, jednocześnie prowadząc mini monolog wewnętrzny np. nie chcę znowu trafić do szpitala, dlaczego nie ma ze mną dziadka. Najlepiej wybrać jeden temat i się na nim skupić, jak nie działa – nie wzrusza nas, łzy nie napływają, zmieniamy spokojnie na następny.

Druga moja technika to zadawanie sobie wewnętrznie pytań. Dla mnie mocne jest szczególnie w relacjach damsko-męskich pytanie „Dlaczego on/ona mnie nie kocha?”.

Kolejna technika to widzenie w partnerze ze sceny kogoś bliskiego, który jest lub był dla nas ważny, czyli takie ala przeniesienie. Wyobrażam sobie, że to np. mój mąż tam leży i miał wypadek a nie dany aktor.

Ogólnie bardzo ważne przy graniu tego typu scen jest skupienie i skupienie na partnerze. W jednej scenie reżyser chciał, żebyśmy z aktorem całą scenę nie patrzyli na siebie. Dla mnie wydobycie łez w zerowym kontaktem z partnerem było praktycznie niemożliwe, bo bardzo dużo czerpię z wymiany energii z partnerem, kontaktu wzrokowego lub fizycznego.

Bardzo fajnie zadziałała na mnie też praca na celu. Graliśmy scenę rozstania i z moich ust padały słowy, że karzę odejść mojemu chłopakowi i się odwracam, ale wewnątrz powtarzałam sobie cały czas słowa „nie odchodź” i kiedy słyszałam, że jednak odchodzi i zamykają się za nim drzwi łzy leciały same…

Podsumowując jeśli macie kłopot ze scenami płaczu zapraszam do przygotowania listy Waszych „bolączek” i listy „ważnych dla Was osób”. Jeśli nic z tego nie zadziała, a w ogóle kiedyś w życiu płakaliście to ostatnie koło ratunkowe to sztuczny płacz 😀 To znaczy zaczynamy po prostu płakać, na początku brzmi to sztucznie, ale za chwilę ciało powoli powinno załapać i zacząć płakać naprawdę. Tak się ratowałam ostatniego dnia 😉

A teraz popularny środek wybierany często przez aktorów i charakteryzatorów, czyli mentol. Smarują pod okiem lub dmuchają nim w oko, intensywny zapach podrażnia oko, które zaczyna łzawić i ty dokładasz trochę mimiki i dźwięku 😉 Niemniej warto spróbować chociaż w jednym dublu wywołać płacz organicznie, inaczej czerwone oko może zostać z Wami na ok 30 min.

Oczywiście nie jestem za tym aby w każdej scenie płakać, docelowo chcemy, żeby to widz się wzruszył. Też nie musi być to zgodne z naszą postacią, musimy też sobie zaufać, jeśli nie czujemy tego to może znaczyć, że tak nie zareagowalibyśmy w tej sytuacji. Niemniej jeśli reżyser karze płakać, warto mieć w rękawie kilka sprawdzonych technik 😉

Czekam też na Wasze sposoby? Raz widziałam jak aktorka wąchała cebulę przed wejściem na casting ;D